سایت خبری شهر اولین ها// انگار..همین دیروز بود که بعنوان بازرس اموزش وپرورش جاده های پر پیچ وخم روستایی وعشایری را طی میکردم تادر دامنه کوهی چادر دبستان روستایی وعشایری را بنا کنم. اوضاع به این شکل نبود در همین اندیکا و لالی باکوچکترین بارندگی سیلاب براه می افتاد وپل های ارتباطی را اب می […]
سایت خبری شهر اولین ها// انگار..همین دیروز بود که بعنوان بازرس اموزش وپرورش جاده های پر پیچ وخم روستایی وعشایری را طی میکردم تادر دامنه کوهی چادر دبستان روستایی وعشایری را بنا کنم.
اوضاع به این شکل نبود در همین اندیکا و لالی باکوچکترین بارندگی سیلاب براه می افتاد وپل های ارتباطی را اب می بردوجاده قطع می شد وگاهی ماشین هامجبور بودند ساعتها پشت دره بمانند وسرنشینان با ریختن سنگ در مسیر جاده بسازند وسپس به راه خود ادامه دهند.هردو سه روستا یک مدرسه داشتند آن هم باچادر بود یا با سنگ خشکه.ابتدای سال تحصیلی روستایان وعشایرآموزش پرورش را اشغال میکردن که ما معلم میخواهیم،مدرسه میخواهیم،من به عنوان بازرس ازمحل دیدن میکردم و درحد توان میز ونیمکت وتخته سیاه وچادر را به نزدیکترین مسیرمیبردیم وبقیه اش را که صعب العبوروماشین رو نبود مردم ودانش اموزان با حیوان میزنیمکت ها را به روستامی رساندند،کودکان شادی میکردند و سراز پا نمیشناختن که مدرسه دار شدن وگاهی روزهای جمعه هم به عشق مدرسه دران مکان حاضر میشدن.
اینها همه بماند که در اثریک بارندگی وباد شدیدگاهی چادرها به هوا میرفت وبچه ها محکم تیرکهای چادر را میگرفتندواز حریم مدرسه حفاظت میکردند،مدارس دو وقته بود یعنی بچه های که از روستاهای مجاور صبح می آمدند نهار خودشان راهم می اوردند که بیشتر،نان بوده تخم مرغ وپیاژ،چون میبایست تا عصر بمانند ونزدیکی های غروب به روستاهای خود برمی گشتن به مرور زمان هرروستاصاحب مدرسه شد،آن هم فقط مدارس ابتدای ودانش آموزان بعداز پایان دوره ابتدایی برای ادامه تحصیل به مراکز شبانه روزی عشایری درشهریا مدارس جدیدی که در مرکز بخش تاسیس شده بود وارد می شدند عده ای هم توانای مالی نداشتن ترک تحصیل میکردند وبه دنبال کارو زندگی میرفتند.
برای تاسیس یک مدرسه روستایی گاهی اهالی حاضر نمی شدند یک وجب زمین کشاورزی خود رادر اختیار آموزش پرورش قراردهندکه ان هم باکمک ویاری شوراها، این امرمیسر میگردیدبطوری که این مدارس به همین سادگی ساخته نشده و روز به روزبه لطف نظام جمهوری اسلامی به تعداد انها افزوده شد بطوری که در دور ترین مناطق روستایی و عشایری هم اکنون ما صاحب مدرسه هستیم در این راستاتعدادی ازکشاورزان و دامداران خیرازخود هزینه میدادند وگاهی به عنوان خیر مدرسه ساز مدرسه ای را می ساختندو به اموزش پرورش تحویل میدادند،اداره کل نوسازی مدارس هم سرمایه های زیادی در ساختن واحیاءمدارس روستای هزینه کردویواش یواش دبستانهای چادری ماجای خودرا به ساختمانهای ایمن ومناسب دادند والحمدالله می بینید که اکثر روستاهای مااز فضای اموزشی بهره مندهستند،بعضا مشاهده می شوددریک روستا حتی یک مدرسه اضافی داریم،اخیرا متاسفانه تعدادی از این مدارس روستای وشهری که،متعلق به عموم است با انگیزه درامد زدایی بصورت فروش یا اجاره به امور غیر فرهنگی و تجاری اختصاص داده شده در صورتی که مامیتوانیم ازهمین فضادر روستا جهت کارهای تخصصی و آموزشی و حرفه اموزی برای روستاییان برنامه ریزی کنیم و یا کانون های فرهنگی تشکیل دهیم، روستایی که فاقد مسجد میباشداگر فضای اموزشی اضافی داریم بجای اینکه در قبال مبلغی ناچیز به اشخاص واگذار کنیم چرا این مکان را به امور فرهنگی و تبلیغی اختصاص ندهیم در بعد فرهنگی،جامعه ما نیازبه کار بیشتری دارد و این است که مدارس ما از دست میرود و در اینده ما حریف میهمانان ناخوانده ای که در این مدارس واگذاری هزینه های هنگفتی متحمل شده اند و ساختمان مدرسه را تغییر کاربری داده اندهرگز نخوایم شدفضاهای اموزشی متعلق به شخص خاصی نیست بایدمانند همان کودک عشایری که هنگام طوفان تیرک چادر مدرسه را محکم گرفته بود از سرمایه های اموزشی خودحفاظت کنیم وارزش نعمت های را که در سایه خون شهدا و رهنمودهای مقام معظم رهبری به آن رسیده ایم پاس بداریم…..
با آرزوی قبولی طاعات وعبادات در ماه مبارک رمضان(پارسوماش)
